Sakaryali
Active member
Kederim yirmi yıl öncesinden çok farklı görünüyordu. Ben kızını kaybetmiş bir anneydim, tam tersi değil. Derin, karanlık duygulardan uzaklaşmak yerine, onlara teslim olmam gerektiğini anlayacak kadar olgunlaştım.
Kaçış yoktu; bu benim vücudumdaydı, kocamın gözlerindeydi. İkimiz de mümkün olan her türlü terapiyi denedik: bireysel terapi, çift terapisi, fizik tedavi. Ayrıca gerekli olduğunu bildiğim yüzleştirme çalışmasını da yaptım (çocuk kaybıyla ilgili diğer hikayeleri araştırmak, kendi hikayemi anlatmak). Kısmen içimdeki yalnız, kayıp gençle ilgileniyordum.
Ancak en büyük fark, arkadaşlardan ve aileden yardım kabul etmekti. Biz henüz hastanedeyken sevdiklerimiz evimizdeki tüm “bebek eşyalarını” temizlediler ve verandamıza sonsuz miktarda yiyecek attılar. Bu sefer kendimle ilgilenilmesine izin verdim; Desteğin hayatımın her çatlağına sızmasına izin verdim.
***
Ben doğduktan altı hafta sonra bir arkadaşım bizi Outer Banks'e yapılacak bir aile gezisine davet etti. Aktif olmayı ve bana mutluluk getirecek her şey için çabalamayı özledim. Bu yüzden gezimizin bir gününü bisiklet kiralamaya ayırdık.
Pelvik tabanım hakkında endişelendiğim için sadece birkaç kilometre bisiklet sürmek istedim. Ama çok geçmeden tuzlu Kuzey Carolina havasında, kum tepelerinden uçan balıkçılların manzarası eşliğinde tahta kaldırımların üzerinden 35 metrelik pedal çevirmeye başladım.. Uzaklaşma ve aynı zamanda kontrolün elimde olma hissini özledim ve düz araziyi evime götürmek istedim.
Birkaç ay sonra, kocam ve ben işe döndükten ve biraz normalleşmeye çalıştıktan sonra, kuzey Maine'deki ailemizi ziyaret etmek için başka bir geziye çıktık. İnsanlar kederin genellikle “küçük şeyleri dert etmekten vazgeçmekle” ilgili olduğunu söylüyor. Ama bu yolculukta küçük şeylerin aslında beni kurtarabileceğini fark ettim.
Bir bilim adamı olan amcam, teyzemin uzak göl kıyısındaki kasabasında dolaşması için MacGyvered bir elektrikli bisiklet yaptırdı. Bir sabah onu ödünç aldım ve ara sıra motorun yardımıyla dikiz aynamda o kayalık engelleri görmeye başladım. Saatlerce yüksek doğu çamlarının arasından tepelerden inip çıktım. Yaratıklar için yavaşladım, göl manzarasının tadını çıkardım ve sık sık yapmak zorunda kaldığım gibi, anlatılmaz acılardan sonra hâlâ neşe hissetmenin yolları olduğunu kendime hatırlattım.
Kaçış yoktu; bu benim vücudumdaydı, kocamın gözlerindeydi. İkimiz de mümkün olan her türlü terapiyi denedik: bireysel terapi, çift terapisi, fizik tedavi. Ayrıca gerekli olduğunu bildiğim yüzleştirme çalışmasını da yaptım (çocuk kaybıyla ilgili diğer hikayeleri araştırmak, kendi hikayemi anlatmak). Kısmen içimdeki yalnız, kayıp gençle ilgileniyordum.
Ancak en büyük fark, arkadaşlardan ve aileden yardım kabul etmekti. Biz henüz hastanedeyken sevdiklerimiz evimizdeki tüm “bebek eşyalarını” temizlediler ve verandamıza sonsuz miktarda yiyecek attılar. Bu sefer kendimle ilgilenilmesine izin verdim; Desteğin hayatımın her çatlağına sızmasına izin verdim.
***
Ben doğduktan altı hafta sonra bir arkadaşım bizi Outer Banks'e yapılacak bir aile gezisine davet etti. Aktif olmayı ve bana mutluluk getirecek her şey için çabalamayı özledim. Bu yüzden gezimizin bir gününü bisiklet kiralamaya ayırdık.
Pelvik tabanım hakkında endişelendiğim için sadece birkaç kilometre bisiklet sürmek istedim. Ama çok geçmeden tuzlu Kuzey Carolina havasında, kum tepelerinden uçan balıkçılların manzarası eşliğinde tahta kaldırımların üzerinden 35 metrelik pedal çevirmeye başladım.. Uzaklaşma ve aynı zamanda kontrolün elimde olma hissini özledim ve düz araziyi evime götürmek istedim.
Birkaç ay sonra, kocam ve ben işe döndükten ve biraz normalleşmeye çalıştıktan sonra, kuzey Maine'deki ailemizi ziyaret etmek için başka bir geziye çıktık. İnsanlar kederin genellikle “küçük şeyleri dert etmekten vazgeçmekle” ilgili olduğunu söylüyor. Ama bu yolculukta küçük şeylerin aslında beni kurtarabileceğini fark ettim.
Bir bilim adamı olan amcam, teyzemin uzak göl kıyısındaki kasabasında dolaşması için MacGyvered bir elektrikli bisiklet yaptırdı. Bir sabah onu ödünç aldım ve ara sıra motorun yardımıyla dikiz aynamda o kayalık engelleri görmeye başladım. Saatlerce yüksek doğu çamlarının arasından tepelerden inip çıktım. Yaratıklar için yavaşladım, göl manzarasının tadını çıkardım ve sık sık yapmak zorunda kaldığım gibi, anlatılmaz acılardan sonra hâlâ neşe hissetmenin yolları olduğunu kendime hatırlattım.