Sakaryali
Active member
İlkokulumuz Ontario kırsalının derinliklerinde, yerel çöp sahasının yanındaki ormanın içinde yer alıyordu. 1990'ların sonlarında, ben altıncı sınıftayken, okulda 20'den fazla çocuğun uzaklaştırıldığı ve esrar, sihirli mantar ve Ecstasy bulundurmakla suçlandığı bir uyuşturucu baskını yaşandı. Ben o çocuklardan biri değildim.
Utangaç, kendine güvenen, heteroseksüel, hiçbir zaman başım belaya girmemiş bir öğrenciydim. Aradan bir yıl geçtikten sonra, o gün başımı belaya sokma kararını da ben vermedim. Acımasız da olsa korkusuz arkadaşım Ashley bunu ikimiz için yaptı.
Pistin diğer tarafındaki ağaçlarda sigara içmeye davet edilmişti. Davet, Justin Timberlake'e benzeyen ve Kurt Cobain gibi giyinen büyüleyici elebaşı Kyle'dan geldi. Kesinlikle okulun en havalı çocuğuydu. Kyle da uyuşturucu satıcılarından biriydi ama bir şekilde öğretmenler onu hâlâ seviyordu. Soğukkanlılığı da onu etkiledi.
Ashley heyecanlıydı ama tek başına gelmek istemedi. Bu yüzden tüm planı anlatmama izin vermeden beni – sadık bir takipçiyi – işe aldı. Yalan söylemekte haklıydı. Eğer bana Kyle'la (?!) okul bahçesinde (!) sigara içeceğimizi söyleseydi kesinlikle üzülürdüm. Delilik.
Mola geldi. Ashley ve ben yol boyunca ormana doğru yürüdük. Bize seslenen bir ses duyduk ve hızla ağaçların arasına daldık.
Kyle'ı bir ağaca yaslanmış ve sigara yakarken bulduk. Yanında başka bir çocuk daha vardı – Jimmy – fakir bir aileden gelen kaba bir çocuk, yakın zamanda bir an için de olsa soğukkanlı kalabalık tarafından kucaklanmıştı. O da uyuşturucu baskınına karışmıştı ama öğretmenler ona Kyle'ın gösterdiği nezaketi göstermediler.
Jimmy'yi otobüsümde olduğu için tanıyordum, çok fazla ilişkimiz olduğu için değil. Çoğunlukla onun tükürük topları attığını ve karşılık vermek isteyen herkese vurmaktan keyif aldığını görmüştüm. Birbirimizi garip bir şekilde selamladık ve ben de yaşadığım kalp krizini tüm bu durum boyunca gizlemeye çalıştım.
Kyle bize bir sigara ikram etti. Ashley bir an bile tereddüt etmeden onu aldı ve rahat bir nefes aldı. Bu aynı zamanda onun ilk sigarasıydı ama o böyle anlar için yaratılmıştı.
O bana verdi. Titreyen elimi sakinleştirmeye çalıştım. Kyle bana göz kırptı ve şöyle dedi: “Sadece dene. Belki hoşuna gider.”
Dünyanın en küçük trenine bindim. Fena değil, diye düşündüm. Sonra kendimi beğenmiştim ve gerçek bir darbe aldım. Sanki bütün bir sis bombasını pipetle ağzıma çekmiştim. Hemen karikatürize bir öksürük krizine yenik düştüm.
Hepsi güldü ve utancım daha da kötü bir dehşetle kesintiye uğradı: teneffüse nezaret eden öğretmen bizi ağaçların arasında görmüş ve dışarı çıkmamız için bağırıyordu.
Çocuklar bir yöne koştu ve Ashley beni başka bir yöne çekti. Binanın etrafından dolaşıp okulun arka girişine ve koridordan kızlar tuvaletine doğru koşabildiğimiz kadar hızlı koştuk.
Duman ve suçluluk koktuğumdan emin olarak, ellerimdeki sigara kokusunu çaresizce temizlemeye çalıştım. Ashley çok heyecanlandı: “Harika değil miydi?”
Sınıfa geri döndük… ve hiçbir şey olmadı. Tam da bundan paçayı kurtardığımızı düşündüğümde ve neden daha fazla kötü şey yapmadığımı merak ettiğimde okulun anons sistemi açıldı. Dördümüz de müdürün odasına çağrıldık.
İkinci kalp krizimi geçirdim ve Ashley ile bir daha konuşmamaya karar verdim. Dördümüz koridorda yürürken Jimmy bana soğuk soğuk baktı. “Onlara söyleme” dedi.
Ofiste ayrılmıştık.
Müdür yardımcısı bana “Ağaçların arasında ne yapıyordun?” diye sordu.
Korkuyla dolu bir şekilde cevap verdim: “Hiçbir şey!”
Cezayı beklerken herkesi otobüsün altına atmayı düşündüm. Ama sonra müdür başını odaya doğru eğdi ve bana gidebileceğimi söyledi. Neden? Çünkü suçu Kyle üstlenmişti. Bizi ağaçların arasına çağırdığını, bunun tamamen onun hatası olduğunu ve böylece geri kalanımızın gidebileceğini söyledi.
Şans eseri okul bahçesinde sigara içtiğimizi öğrenmemişlerdi, sadece olmamamız gereken yerdeydik. Yani Kyle uzaklaştırma almadı. Cezası ertesi gün dansı kaçırmaktı.
Okul danslarımız okul günleri boyunca birkaç ayda bir yapılıyordu ve DJ'in, yedek öğretmen Bay Grant'in açıkça favorileri olan istek ve şarkıların bir karışımını içeriyordu. “Cotton Eye Joe”, “Macarena”ya ve ardından “Smells Like Teen Spirit”e dönüştü. Sonra en sevdiğim kısım olan, her 30 saniyede bir partner değiştirmemiz gereken yavaş “kartopu” dansına sıra geldi.
Danstan önce günlüğüme kartopu sırasında dans etmek istediğim en az on çocuğun listesini yazdım. Ertesi gün dans ettiğim her çocuğu dikkatlice özetledim ve bunu bir sonraki sefere kadar yakıt olarak kullandım. Bu çocuklardan hiçbirinin duygularıma karşılık vermemesi tamamen konu dışıydı.
Bu yılın Slow Dance'inde, Bon Jovi'nin altı dakikalık güçlü şarkısı “Always” hoparlörlerden çalındı. Ashley partner değiştirme kuralını göz ardı etti ve şarkı boyunca Jimmy'nin yanında kaldı. Sanırım hayatının en mutlu altı dakikasıydı.
Yavaş dans etmek istediğim tek kişi orada değildi. Ofisin önünden geçtim ve spor salonundan “Her zaman” sesi yankılanırken koridordan Kyle'a el salladım. Göz kırpıp karşılık verdi.
Ondan sonra tekrar kurallara uyan biri oldum. Ashley, Jimmy adında başka bir çocuk için onu terk etmeden önce bir süre Jimmy ile çıktı. Sekizinci sınıftan sonra orijinal Jimmy okulu bıraktı ve hiçbirimiz onu bir daha görmedik.
Kyle okulun en güzel kızlarıyla çıkmaya devam etti. Yerel bir rock grubunun solisti oldu. 18 yaşındayken, bir kış gecesi kız arkadaşının SUV'unun kontrolünü kaybetmesi sonucu bir araba kazasında öldü.
Kyle'ın neden bizim adımıza suçu üstlendiğini bilmiyorum. Belki de kaybedecek en az şeyin kendisinin olduğunu düşünüyordu ki bu şimdi korkunç bir ironi gibi görünüyor. Ancak onun, herkesin kendisi kadar popüler olmayı hak ettiğine inanan, soğukkanlılıkla nazikliğin çok ender rastlanan bir birleşimi olduğunu fark ettim.
Bir daha hiç sigara içmedim ama o zamandan beri bazı kuralları çiğnedim. Bu anlarda sık sık Kyle'ın ihtiyacı olan utangaç bir kıza yaptığı nazik dürtme aklıma geliyor: “Sadece dene.” Belki hoşuna gider.”
Karen Kıcak bir televizyon yazarı ve film yapımcısıdır. Netflix komedisi Workin' Moms'un ortak dizi sorumlusu, yürütücü yapımcısı ve yazarıydı.
Utangaç, kendine güvenen, heteroseksüel, hiçbir zaman başım belaya girmemiş bir öğrenciydim. Aradan bir yıl geçtikten sonra, o gün başımı belaya sokma kararını da ben vermedim. Acımasız da olsa korkusuz arkadaşım Ashley bunu ikimiz için yaptı.
Pistin diğer tarafındaki ağaçlarda sigara içmeye davet edilmişti. Davet, Justin Timberlake'e benzeyen ve Kurt Cobain gibi giyinen büyüleyici elebaşı Kyle'dan geldi. Kesinlikle okulun en havalı çocuğuydu. Kyle da uyuşturucu satıcılarından biriydi ama bir şekilde öğretmenler onu hâlâ seviyordu. Soğukkanlılığı da onu etkiledi.
Ashley heyecanlıydı ama tek başına gelmek istemedi. Bu yüzden tüm planı anlatmama izin vermeden beni – sadık bir takipçiyi – işe aldı. Yalan söylemekte haklıydı. Eğer bana Kyle'la (?!) okul bahçesinde (!) sigara içeceğimizi söyleseydi kesinlikle üzülürdüm. Delilik.
Mola geldi. Ashley ve ben yol boyunca ormana doğru yürüdük. Bize seslenen bir ses duyduk ve hızla ağaçların arasına daldık.
Kyle'ı bir ağaca yaslanmış ve sigara yakarken bulduk. Yanında başka bir çocuk daha vardı – Jimmy – fakir bir aileden gelen kaba bir çocuk, yakın zamanda bir an için de olsa soğukkanlı kalabalık tarafından kucaklanmıştı. O da uyuşturucu baskınına karışmıştı ama öğretmenler ona Kyle'ın gösterdiği nezaketi göstermediler.
Jimmy'yi otobüsümde olduğu için tanıyordum, çok fazla ilişkimiz olduğu için değil. Çoğunlukla onun tükürük topları attığını ve karşılık vermek isteyen herkese vurmaktan keyif aldığını görmüştüm. Birbirimizi garip bir şekilde selamladık ve ben de yaşadığım kalp krizini tüm bu durum boyunca gizlemeye çalıştım.
Kyle bize bir sigara ikram etti. Ashley bir an bile tereddüt etmeden onu aldı ve rahat bir nefes aldı. Bu aynı zamanda onun ilk sigarasıydı ama o böyle anlar için yaratılmıştı.
O bana verdi. Titreyen elimi sakinleştirmeye çalıştım. Kyle bana göz kırptı ve şöyle dedi: “Sadece dene. Belki hoşuna gider.”
Dünyanın en küçük trenine bindim. Fena değil, diye düşündüm. Sonra kendimi beğenmiştim ve gerçek bir darbe aldım. Sanki bütün bir sis bombasını pipetle ağzıma çekmiştim. Hemen karikatürize bir öksürük krizine yenik düştüm.
Hepsi güldü ve utancım daha da kötü bir dehşetle kesintiye uğradı: teneffüse nezaret eden öğretmen bizi ağaçların arasında görmüş ve dışarı çıkmamız için bağırıyordu.
Çocuklar bir yöne koştu ve Ashley beni başka bir yöne çekti. Binanın etrafından dolaşıp okulun arka girişine ve koridordan kızlar tuvaletine doğru koşabildiğimiz kadar hızlı koştuk.
Duman ve suçluluk koktuğumdan emin olarak, ellerimdeki sigara kokusunu çaresizce temizlemeye çalıştım. Ashley çok heyecanlandı: “Harika değil miydi?”
Sınıfa geri döndük… ve hiçbir şey olmadı. Tam da bundan paçayı kurtardığımızı düşündüğümde ve neden daha fazla kötü şey yapmadığımı merak ettiğimde okulun anons sistemi açıldı. Dördümüz de müdürün odasına çağrıldık.
İkinci kalp krizimi geçirdim ve Ashley ile bir daha konuşmamaya karar verdim. Dördümüz koridorda yürürken Jimmy bana soğuk soğuk baktı. “Onlara söyleme” dedi.
Ofiste ayrılmıştık.
Müdür yardımcısı bana “Ağaçların arasında ne yapıyordun?” diye sordu.
Korkuyla dolu bir şekilde cevap verdim: “Hiçbir şey!”
Cezayı beklerken herkesi otobüsün altına atmayı düşündüm. Ama sonra müdür başını odaya doğru eğdi ve bana gidebileceğimi söyledi. Neden? Çünkü suçu Kyle üstlenmişti. Bizi ağaçların arasına çağırdığını, bunun tamamen onun hatası olduğunu ve böylece geri kalanımızın gidebileceğini söyledi.
Şans eseri okul bahçesinde sigara içtiğimizi öğrenmemişlerdi, sadece olmamamız gereken yerdeydik. Yani Kyle uzaklaştırma almadı. Cezası ertesi gün dansı kaçırmaktı.
Okul danslarımız okul günleri boyunca birkaç ayda bir yapılıyordu ve DJ'in, yedek öğretmen Bay Grant'in açıkça favorileri olan istek ve şarkıların bir karışımını içeriyordu. “Cotton Eye Joe”, “Macarena”ya ve ardından “Smells Like Teen Spirit”e dönüştü. Sonra en sevdiğim kısım olan, her 30 saniyede bir partner değiştirmemiz gereken yavaş “kartopu” dansına sıra geldi.
Danstan önce günlüğüme kartopu sırasında dans etmek istediğim en az on çocuğun listesini yazdım. Ertesi gün dans ettiğim her çocuğu dikkatlice özetledim ve bunu bir sonraki sefere kadar yakıt olarak kullandım. Bu çocuklardan hiçbirinin duygularıma karşılık vermemesi tamamen konu dışıydı.
Bu yılın Slow Dance'inde, Bon Jovi'nin altı dakikalık güçlü şarkısı “Always” hoparlörlerden çalındı. Ashley partner değiştirme kuralını göz ardı etti ve şarkı boyunca Jimmy'nin yanında kaldı. Sanırım hayatının en mutlu altı dakikasıydı.
Yavaş dans etmek istediğim tek kişi orada değildi. Ofisin önünden geçtim ve spor salonundan “Her zaman” sesi yankılanırken koridordan Kyle'a el salladım. Göz kırpıp karşılık verdi.
Ondan sonra tekrar kurallara uyan biri oldum. Ashley, Jimmy adında başka bir çocuk için onu terk etmeden önce bir süre Jimmy ile çıktı. Sekizinci sınıftan sonra orijinal Jimmy okulu bıraktı ve hiçbirimiz onu bir daha görmedik.
Kyle okulun en güzel kızlarıyla çıkmaya devam etti. Yerel bir rock grubunun solisti oldu. 18 yaşındayken, bir kış gecesi kız arkadaşının SUV'unun kontrolünü kaybetmesi sonucu bir araba kazasında öldü.
Kyle'ın neden bizim adımıza suçu üstlendiğini bilmiyorum. Belki de kaybedecek en az şeyin kendisinin olduğunu düşünüyordu ki bu şimdi korkunç bir ironi gibi görünüyor. Ancak onun, herkesin kendisi kadar popüler olmayı hak ettiğine inanan, soğukkanlılıkla nazikliğin çok ender rastlanan bir birleşimi olduğunu fark ettim.
Bir daha hiç sigara içmedim ama o zamandan beri bazı kuralları çiğnedim. Bu anlarda sık sık Kyle'ın ihtiyacı olan utangaç bir kıza yaptığı nazik dürtme aklıma geliyor: “Sadece dene.” Belki hoşuna gider.”
Karen Kıcak bir televizyon yazarı ve film yapımcısıdır. Netflix komedisi Workin' Moms'un ortak dizi sorumlusu, yürütücü yapımcısı ve yazarıydı.