Sakaryali
Active member
Eşi hala çalıştığı için, Bay Sage-El, genellikle parka ve dondurmacıya yürüyüşlerini, çocukların sanat projelerini ve ertesi sabah birlikte yaptıkları gözlemeleri denetleyen kişidir. “Sadece onların büyüdüğünü görmek istiyoruz” diyor. “Ben onların sadece arkadaşı değilim, onları hatırlayacakları şeylerle şekillendirebilecek bir etkileyiciyim.”
64 yaşındaki Jonathan Wolf için taahhüdünün itici gücü basitti: torunu Nathan, koronavirüs pandemisi başlamadan bir ay önce doğdu. Nathan’ın çalışan ebeveynleri, doğum izni sona erdikten sonra onu kreşe gönderme konusunda endişeliydi. Wanaque, NJ’de emekli bir lise fizik öğretmeni olan Bay Wolf, tepkisini “içgüdüsel ve otomatik” olarak nitelendirdi.
“Çalışmıyorum” dedi. “Yardıma ihtiyaçları olursa, yardım ederim.”
Nathan’ı haftada beş gün, genellikle günde sekiz ila on saat izliyor. Artık Nathan 3 yaşında ve öğleden sonraları anaokuluna gittiğine göre, Bay Kurt kendi başına kestirebilir. “2-3 yaşındaki bir çocuğun peşinden koşmak çok yorucu” dedi. Ama Nathan okula tam gün gitse bile devam etmeyi planlıyor.
Syracuse Üniversitesi’nden sosyolog ve “Grandmothers at Work: Hoggling Families and Jobs” kitabının yazarı Madonna Harrington Meyer, genel olarak, torunlarla zaman geçirme konusunda hala liderliği elinde bulunduran ve genellikle programlarını buna göre yeniden düzenleyen anneannelerin olduğunu söyledi.
Puget Sound Üniversitesi’nde düzinelerce ebeveyn ve büyükanne ve büyükbaba ile görüşen bir sosyolog olan Jennifer Utrata, söz konusu büyükbabalar olduğunda bile, “bakım işinin genellikle büyükanneler tarafından düzenlendiğini, denetlendiğini ve kontrol edildiğini” keşfetti. Dedeler eşlerine yardım etmede rollerini tamamlayıcı olarak görmektedirler. “En yoğun büyükanne ve büyükbabalık, hala yoğun büyükanneliktir” dedi Dr. Utrata.
Ancak araştırmacılar, değişikliklerin ufukta olduğuna inanıyor. Daha iyi sağlık ve daha uzun yaşam dahil olmak üzere kültürel ve demografik eğilimler, büyükbabaların daha aktif bir rol üstlenebileceği anlamına geliyor. Pew Araştırma Merkezi’ne göre, Amerikalı babaların çocuklara bakmak için önceki babalardan önemli ölçüde daha fazla zaman harcadıklarına dair kanıtlar var: 2016’da ortalama haftada sekiz saatti, 1965’te ise bu süre sadece 2,5 saatti. Modern babalar büyükbaba olduklarında, çocuklara bakmak tatmin edici ve tanıdık gelebilir.
64 yaşındaki Jonathan Wolf için taahhüdünün itici gücü basitti: torunu Nathan, koronavirüs pandemisi başlamadan bir ay önce doğdu. Nathan’ın çalışan ebeveynleri, doğum izni sona erdikten sonra onu kreşe gönderme konusunda endişeliydi. Wanaque, NJ’de emekli bir lise fizik öğretmeni olan Bay Wolf, tepkisini “içgüdüsel ve otomatik” olarak nitelendirdi.
“Çalışmıyorum” dedi. “Yardıma ihtiyaçları olursa, yardım ederim.”
Nathan’ı haftada beş gün, genellikle günde sekiz ila on saat izliyor. Artık Nathan 3 yaşında ve öğleden sonraları anaokuluna gittiğine göre, Bay Kurt kendi başına kestirebilir. “2-3 yaşındaki bir çocuğun peşinden koşmak çok yorucu” dedi. Ama Nathan okula tam gün gitse bile devam etmeyi planlıyor.
Syracuse Üniversitesi’nden sosyolog ve “Grandmothers at Work: Hoggling Families and Jobs” kitabının yazarı Madonna Harrington Meyer, genel olarak, torunlarla zaman geçirme konusunda hala liderliği elinde bulunduran ve genellikle programlarını buna göre yeniden düzenleyen anneannelerin olduğunu söyledi.
Puget Sound Üniversitesi’nde düzinelerce ebeveyn ve büyükanne ve büyükbaba ile görüşen bir sosyolog olan Jennifer Utrata, söz konusu büyükbabalar olduğunda bile, “bakım işinin genellikle büyükanneler tarafından düzenlendiğini, denetlendiğini ve kontrol edildiğini” keşfetti. Dedeler eşlerine yardım etmede rollerini tamamlayıcı olarak görmektedirler. “En yoğun büyükanne ve büyükbabalık, hala yoğun büyükanneliktir” dedi Dr. Utrata.
Ancak araştırmacılar, değişikliklerin ufukta olduğuna inanıyor. Daha iyi sağlık ve daha uzun yaşam dahil olmak üzere kültürel ve demografik eğilimler, büyükbabaların daha aktif bir rol üstlenebileceği anlamına geliyor. Pew Araştırma Merkezi’ne göre, Amerikalı babaların çocuklara bakmak için önceki babalardan önemli ölçüde daha fazla zaman harcadıklarına dair kanıtlar var: 2016’da ortalama haftada sekiz saatti, 1965’te ise bu süre sadece 2,5 saatti. Modern babalar büyükbaba olduklarında, çocuklara bakmak tatmin edici ve tanıdık gelebilir.