Sakaryali
Active member
Times Insider kim olduğumuzu ve ne yaptığımızı açıklıyor ve gazeteciliğimizin nasıl çalıştığına dair perde arkası bir bakış sunuyor.
Geçen yaz Haber Magazine yazarı Jen Percy, ölü gibi davranan bir keseli sıçanın yer aldığı tuhaf bir videoyla karşılaştı. Hayvan aslında, görünür ölüm olarak bilinen bir durumda, istemsiz olarak felç olmuştu; bu, çoğu hayvanda çoğunlukla bir yırtıcı saldırısıyla tetiklenen biyolojik bir tepkiydi.
İnsanlar da bunu yapıyor mu merak ediyorum Düşündü.
Birkaç hafta sonra, Harvey Weinstein’ın kendisine tecavüz ettiğini ifade eden oyuncu Jessica Mann’ın mağdur ifadesini okudu. Açıklamada Bayan Mann, “hareketsiz” hissettiğini ifade etti. Onun bu karşılaşmayı anlatması, Bayan Percy’nin bu felç duygularını diğer cinsel saldırı mağdurlarının deneyimleri bağlamında anlamasına yol açtı.
Sonraki yıl boyunca düzinelerce kurbanla, araştırmacıyla, biyologla, psikologla ve sinir bilimciyle röportaj yaparak onları rahatsız eden soruları yanıtladı: İnsan vücudu neden kendi savunma sistemini sabote etsin? Neden Amerika’daki polis memurları ve savcılar bu yaygın tepkileri tanıyacak şekilde eğitilmiyor? Ve “donmanın” bir tecavüz mağdurunun istemsiz bir tepkisi olabileceğini neden bilmiyorlar?
Haberler’ta Pazar günü yayınlanan bir makale yazan Bayan Percy, “#MeToo hareketinden sonra, bu istemsiz tepkilerin neden bu kadar çok kadının başına geldiğini veya bunların cinsel saldırı soruşturmalarını nasıl etkilediğini hala anlayamamış olmamız şok ediciydi” dedi. Cinsel saldırıya verilen tepkilerin istemsiz niteliğini konu alan dergi.
Bir röportajda, cinsel saldırı travmasını incelemenin, savaşın psikolojik sonuçlarını incelemeye kıyasla nasıl olduğundan ve haber yaparken kendi ruh sağlığına nasıl dikkat ettiğinden bahsetti. Bunlar röportajdan düzenlenmiş alıntılardır.
Hangi noktada keseli sıçan videosuna tepkiniz “bu tuhaf”tan “bu benim bir sonraki makalem”e dönüştü?
Video ilgimi çekti çünkü annem bir doğa bilimciydi ve ben Oregon’un kırsal kesiminde büyüdüm, dolayısıyla hayvan davranışları her zaman ilgimi çekmişti. Ancak Jessica Mann’ın, kurbanları donduran veya felç eden bir tehdide yanıt olan tonik hareketsizliğe değindiği Harvey Weinstein cezasındaki kurban etkisi ifadesini bulana kadar başlı başına bir hikaye olabileceğini düşünmemiştim. Dildeki kalıplara çok dikkat ederek tecavüz mağdurlarının düzinelerce ifadesini okumaya başladım.
Haberciliğe nerede başladınız?
Tonik hareketsizliği hakkında daha fazla şey öğrenmeye başladım. Sığınmaevleriyle ve cinsel saldırı mağdurlarıyla çalışan insanlarla temasa geçtim ve hikâyesini paylaşmak isteyen birini tanıyıp tanımadıklarını sordum. Şiddetli tecavüze uğradıktan sonra tonik hareketsizlik sorunu yaşadığını ancak ölü taklidi yapan hayvanların videolarını izlemeye başlayana kadar başına ne geldiğini bilmediğini söyleyen bir avukatla görüştüm.
Kadınların sıklıkla utandığı bir şeyin (karşı koymamak) çoğunlukla istemsiz bir tepki olduğunu fark ettiğinizde nasıl tepki verdiniz?
Midemin bulandığını hissettim. Bu kadar çok mağdurun korkunç bir travma yaşaması ama bunu tanımlayacak dile sahip olmaması veya insanların hikayelerine uygun şekilde yanıt vermeleri adil değil.
Görüştüğünüz kadınların güvenini nasıl oluşturdunuz ve açılmaya nasıl teşvik ettiniz?
Görüştüğüm kadınların tümü konuşmayı kabul etti çünkü konuşmanın diğer mağdurlara yardımcı olacağını umuyorlardı. Gerçekten dünyanın onları anlamasını istediler. Onlara deneyimlerini desteklemek için çalışmalar gönderirdim veya bilim hakkında konuşurdum.
Bir süredir travma mağdurlarıyla röportaj yapıyorum. Önceki raporum askerlere ve travma sonrası stres bozukluğuna odaklanmıştı. Irak’ta sahada rapor vererek ve oradaki psikologlarla mağdurlarla nasıl başa çıkılacağı konusunda konuşarak bazı dersler aldım. Hikayelerinin her zaman kronolojik sırayla görünmediğini anlamak önemlidir. Bölmemek gerçekten önemli.
Önceki haberiniz cinsel saldırının neden olduğu travmaya ilişkin araştırmayla nasıl benzer veya farklı?
Bir bakıma, eğer beynin fiziksel bir saldırıya nasıl tepki verdiğini anlarsanız, ister çatışmada kendisine ateş edilmesi, ister arabanızın bir kasırga nedeniyle devrilmesi fark etmez; beyin aynı şekilde tepki verecektir. Bağlam çok farklı olsa da, insanların hikayeleri anlatma biçimleri aynıydı, duyarlılıklar aynıydı ve inanılma, anlaşılma ve iyi davranılma mücadelesi aynıydı.
Bu tür çalışmalar sizi nasıl etkiliyor?
İnanılmaz derecede yorucu ama elbette onların durumunda olan ben değilim, bu yüzden onların hikayelerini dinlemenin her zaman ayrıcalıklı olduğunu hissediyorum. Irak’ta bir psikoloğun bana verdiği en iyi tavsiye şefkatli olmaya çalışmak ama aşırı empatik olmamaktı.
Deneyimleri hayal etmeye veya onlarla ilişki kurmaya çalışmak istemezsiniz – bir engeli aşmak istersiniz, bu zordur çünkü birinin deneyimlerini iyi anlamak ve onlar hakkında yazmak için tam olarak deneyimlemeye çalışmak istersiniz.
Geçen yaz Haber Magazine yazarı Jen Percy, ölü gibi davranan bir keseli sıçanın yer aldığı tuhaf bir videoyla karşılaştı. Hayvan aslında, görünür ölüm olarak bilinen bir durumda, istemsiz olarak felç olmuştu; bu, çoğu hayvanda çoğunlukla bir yırtıcı saldırısıyla tetiklenen biyolojik bir tepkiydi.
İnsanlar da bunu yapıyor mu merak ediyorum Düşündü.
Birkaç hafta sonra, Harvey Weinstein’ın kendisine tecavüz ettiğini ifade eden oyuncu Jessica Mann’ın mağdur ifadesini okudu. Açıklamada Bayan Mann, “hareketsiz” hissettiğini ifade etti. Onun bu karşılaşmayı anlatması, Bayan Percy’nin bu felç duygularını diğer cinsel saldırı mağdurlarının deneyimleri bağlamında anlamasına yol açtı.
Sonraki yıl boyunca düzinelerce kurbanla, araştırmacıyla, biyologla, psikologla ve sinir bilimciyle röportaj yaparak onları rahatsız eden soruları yanıtladı: İnsan vücudu neden kendi savunma sistemini sabote etsin? Neden Amerika’daki polis memurları ve savcılar bu yaygın tepkileri tanıyacak şekilde eğitilmiyor? Ve “donmanın” bir tecavüz mağdurunun istemsiz bir tepkisi olabileceğini neden bilmiyorlar?
Haberler’ta Pazar günü yayınlanan bir makale yazan Bayan Percy, “#MeToo hareketinden sonra, bu istemsiz tepkilerin neden bu kadar çok kadının başına geldiğini veya bunların cinsel saldırı soruşturmalarını nasıl etkilediğini hala anlayamamış olmamız şok ediciydi” dedi. Cinsel saldırıya verilen tepkilerin istemsiz niteliğini konu alan dergi.
Bir röportajda, cinsel saldırı travmasını incelemenin, savaşın psikolojik sonuçlarını incelemeye kıyasla nasıl olduğundan ve haber yaparken kendi ruh sağlığına nasıl dikkat ettiğinden bahsetti. Bunlar röportajdan düzenlenmiş alıntılardır.
Hangi noktada keseli sıçan videosuna tepkiniz “bu tuhaf”tan “bu benim bir sonraki makalem”e dönüştü?
Video ilgimi çekti çünkü annem bir doğa bilimciydi ve ben Oregon’un kırsal kesiminde büyüdüm, dolayısıyla hayvan davranışları her zaman ilgimi çekmişti. Ancak Jessica Mann’ın, kurbanları donduran veya felç eden bir tehdide yanıt olan tonik hareketsizliğe değindiği Harvey Weinstein cezasındaki kurban etkisi ifadesini bulana kadar başlı başına bir hikaye olabileceğini düşünmemiştim. Dildeki kalıplara çok dikkat ederek tecavüz mağdurlarının düzinelerce ifadesini okumaya başladım.
Haberciliğe nerede başladınız?
Tonik hareketsizliği hakkında daha fazla şey öğrenmeye başladım. Sığınmaevleriyle ve cinsel saldırı mağdurlarıyla çalışan insanlarla temasa geçtim ve hikâyesini paylaşmak isteyen birini tanıyıp tanımadıklarını sordum. Şiddetli tecavüze uğradıktan sonra tonik hareketsizlik sorunu yaşadığını ancak ölü taklidi yapan hayvanların videolarını izlemeye başlayana kadar başına ne geldiğini bilmediğini söyleyen bir avukatla görüştüm.
Kadınların sıklıkla utandığı bir şeyin (karşı koymamak) çoğunlukla istemsiz bir tepki olduğunu fark ettiğinizde nasıl tepki verdiniz?
Midemin bulandığını hissettim. Bu kadar çok mağdurun korkunç bir travma yaşaması ama bunu tanımlayacak dile sahip olmaması veya insanların hikayelerine uygun şekilde yanıt vermeleri adil değil.
Görüştüğünüz kadınların güvenini nasıl oluşturdunuz ve açılmaya nasıl teşvik ettiniz?
Görüştüğüm kadınların tümü konuşmayı kabul etti çünkü konuşmanın diğer mağdurlara yardımcı olacağını umuyorlardı. Gerçekten dünyanın onları anlamasını istediler. Onlara deneyimlerini desteklemek için çalışmalar gönderirdim veya bilim hakkında konuşurdum.
Bir süredir travma mağdurlarıyla röportaj yapıyorum. Önceki raporum askerlere ve travma sonrası stres bozukluğuna odaklanmıştı. Irak’ta sahada rapor vererek ve oradaki psikologlarla mağdurlarla nasıl başa çıkılacağı konusunda konuşarak bazı dersler aldım. Hikayelerinin her zaman kronolojik sırayla görünmediğini anlamak önemlidir. Bölmemek gerçekten önemli.
Önceki haberiniz cinsel saldırının neden olduğu travmaya ilişkin araştırmayla nasıl benzer veya farklı?
Bir bakıma, eğer beynin fiziksel bir saldırıya nasıl tepki verdiğini anlarsanız, ister çatışmada kendisine ateş edilmesi, ister arabanızın bir kasırga nedeniyle devrilmesi fark etmez; beyin aynı şekilde tepki verecektir. Bağlam çok farklı olsa da, insanların hikayeleri anlatma biçimleri aynıydı, duyarlılıklar aynıydı ve inanılma, anlaşılma ve iyi davranılma mücadelesi aynıydı.
Bu tür çalışmalar sizi nasıl etkiliyor?
İnanılmaz derecede yorucu ama elbette onların durumunda olan ben değilim, bu yüzden onların hikayelerini dinlemenin her zaman ayrıcalıklı olduğunu hissediyorum. Irak’ta bir psikoloğun bana verdiği en iyi tavsiye şefkatli olmaya çalışmak ama aşırı empatik olmamaktı.
Deneyimleri hayal etmeye veya onlarla ilişki kurmaya çalışmak istemezsiniz – bir engeli aşmak istersiniz, bu zordur çünkü birinin deneyimlerini iyi anlamak ve onlar hakkında yazmak için tam olarak deneyimlemeye çalışmak istersiniz.